Voor mij is dit gesprek – hou je vast – zo’n beetje als Lennon & McCartney interviewen. Per W & Pawlowski zijn eveneens twee vrijgevochten creatieve geesten met een behoorlijke staat van dienst.

Mauro (48 j.) heeft Poolse en Italiaanse roots. Een interessante mix, zo blijkt. Hij speelde bij duizenden groepen waarvan de bekendste Evil Superstars en dEUS zijn. De Evil Superstars maakten heerlijke songs als ‘Satan is in my ass’, ‘B.A.B.Y.’ (met grappige zinnen als ‘Skip your dinner, and come down if you wanna have smart sex with a winner’) plus het onverwoestbare ‘Sad sad planet’.

Kloot (64 j.), zanger / multi-instrumentalist / graficus / illustrator, mag je zonder meer de D.I.Y. (Do It Yourself) godfather noemen. Ook hij maakte deel uit van duizend bands. Om er enkele te citeren: The Misters, The Employees, De Lama’s en – jawel – De Kreuners. Hij gaat de geschiedenis in als de man die zijn muziek via cassettes aan de man bracht. Leeftijdsgenoot Jan Hautekiet geeft zonder blozen toe dat hij opkijkt naar Per W.

De cd van Per W en Pawlowski heet ‘Insider outsider’, telt 21 tracks en wordt uitgegeven door het Engelse Jesusfactory Records. Een buitenlandse platenmaatschappij gezegend door christus, dat kan tellen. De uitermate lovende recensies komen zowel van het instituut Humo, het toonaangevende Nederlandse muziekblad Oor, Het Nieuwsblad als van nog een pak anderen.

Een LP bestaat uit twee zijden, vandaar een dubbelinterview. Waan jezelf in Liverpool, nog voor de Brexit. Die stad asemt The Beatles.

Mauro Pawlowski

Hoe ben je bij Per W terechtgekomen?
Dat gebeurde via Felix Huybrechts, de man achter Starman Records. Hij vertelde me dat Kloot een producer zocht. Zo hebben we afgesproken en zijn we samen beginnen werken. Ik ben een paar keer naar Tervuren geweest, de woonplaats van Per W. Zijn werkkamer moet dringend erkend worden als werelderfgoed. Hiermee verwijs ik naar de hoes van onze cd. Ik schiet goed op met Kloot omdat hij inspirerend werkt.

Hoe gingen jullie te werk?
De inbreng was zowat 50/50. We zijn twee jaar geleden begonnen. Nu ligt de plaat in de winkels. Daar gaat inderdaad een periode over. De teksten zijn hoofdzakelijk van Per W. Hij stuurde eens een medley door met onafgewerkte tekstflarden. Deze hebben we letterlijk gebruikt. We bespeelden als duo alle instrumenten zelf. Later werden de drums van Jo Moens (The Employees) en de bas van Pip Vreede (Red Zebra, The Wolf Banes) toegevoegd. De ondersteuning van de vocals gebeurde door niemand minder dan Daan, Nathalie Delcroix (Lais), William Souffreau (Irish Coffee) en Mona.

Waren er inspirerende voorbeelden zoals in de recensies vermeld worden?
Dat van The White Album (de dubbele witte van The Beatles) en The Velvet Underground (met Lou Reed en John Cale) klopt als een bus. Dat zijn dan ook twee mijlpalen. Diegene die dat ontkent, heeft geen kaas gegeten van popmuziek. The White Album is een trendsetter. Een soort compilatie met 30 songs, alsjeblieft. Er zit geen echte lijn in. Met heel afwisselende nummers als ‘Back in the USSR’ over ‘Dear Prudence’ naar ‘Sexy Sadie’. Op ons schijfje staat er ook hitgevoelig materiaal. Als alternatievelingen zijn we daar zeker niet vies van. Neem bijvoorbeeld ‘Land of the most forgotten’ of ‘Waiting for the con man’.

Je muzikale loopbaan loopt van The Evil Superstars over dEUS naar Per W en verder. Hoe voelt dat aan?
Dat is simpel. Ik speel bij iedereen als het maar interessant is. Ik heb veel waardering voor Kloot. Ik vind zijn cassetteperiode een hoogtepunt. Ik was al fan van hem toen hij bij The Misters en The Employees speelde. Een artiest die heel wat in zijn mars heeft en niet in één vakje te stoppen is, daar hou ik heel erg van.

Kloot Per W

Hoe is jouw samenwerking met Mauro tot stand gekomen?
Ik kende Felix van Starman Records. Ik speel bij Lavvi Ebbel en hij had een dubbel-cd van die groep uitgebracht. Hij lanceerde recent ook een luxebox van mijn ‘Music For Girls’ op cassette. Felix bracht ons samen. Zo hebben Mauro en ik afgesproken in een kroeg. Het klikte meteen. We zijn uit hetzelfde hout gesneden, weliswaar van een andere generatie. Ik vertelde hem dat ik een hele stapel onafgewerkte nummers had. ‘Geen probleem,’ zei hij me, ‘bezorg me alles.’ Ik vertelde hem dat het honderden zaken betrof. Hij vond dat prima. Om te beginnen heb ik hem vier maanden lang alles doorgestuurd. We speelden enkele keren samen in mijn repetitiehok. Sommige opnames gebeurden zelfs via de smartphone. Daarna voltooide de wisselwerking zich via het internet. De productie was in handen van Mauro. We hadden geen budget, nul euro. De mannen van Pink Floyd zouden je vierkant uitlachen. Ik schat Mauro zeer hoog in. We zijn gelijkgezinden. Hij weet op een clevere manier invloeden te integreren. Hij beschikt over een zeer grote muzikale horizon.

Werkte the White Album inspirerend?
Zeer zeker, dit album was een soort sjabloon dankzij de verschillende sferen. ‘Eleonor Rigby’ is een song van The Beatles, weliswaar van ‘Revolver’. Dit personage diende als archetype voor vergeten eenzame mensen. Door de herhaalde regel ‘Look at all the lonely people. Where do they all come from? Where do they all belong?’Ik heb er ‘Eleonore Rigby’ van gemaakt, een slepend Franstalig nummer. Geïnspireerd op Madame Bovary, een vrouw met verschillende persoonlijkheden.

Hecht je veel belang aan liedjesteksten?
Jawel. Het label Jesusfactory complimenteerde me met mijn teksten. Deze zijn verborgen autobiografisch. Ze gaan dus over mezelf en zijn bijgevolg persoonlijker.

Zoals je merkt zijn Mauro & Kloot op hun eigen manier Lennon & McCartney.

Dirk Ghys